-Co mówiłeś?
-Czy widziałeś kiedyś Anioła?- Roześmiałem się ale mu najwyraźniej nie było do śmiechu.
-Dlaczego się śmiejesz? Anioł to poważna sprawa. Taki to ma życie…- Usiadł koło mnie i odchylił głowę do tyłu tak, że słońce ogrzewało mu całą twarz- Moja mamusia zawsze mi powtarzała, że Anioły to dobre stworzenia i trzeba ja szanować.
-A kim jest twoja mama?- Nie ukrywałem zdziwienia, że taki mały chłopiec przechadza się tutaj sam i wypytuje mnie o jakieś anioły jakby to była najpoważniejsza rzecz na świecie.
-Moja mama? Ona jest kobietą.
-To wiem, ale czym się zajmuję? Jak ma na imię?- Pierwsze co mi przyszło do głowy to pomysł, że chłopak się po prostu zgubił i trzeba go odprowadzić do domu lub odnaleźć jego matkę tutaj, w parku.
-A czy to ważne? Kobieta to kobieta, mężczyzna to mężczyzna- Popatrzył na mnie z powagą.
-No tak- dodałem ze śmiechem- ale każdy ma swój zawód, swoje wykształcenie, to też dużo mówi o człowieku- mówiąc to zanosiłem się z dumą, że udało mi się tak mądrze odpowiedzieć.
-Mówi tyle, co kolor oczu- Staną na ławce po czym zeskoczył na dół lądując dokładnie naprzeciwko mnie.
-A ty, jak masz na imię?- Zapytałem. Chłopiec nachylił się lekko i spojrzał mi prosto w oczy.
-Już Ci mówiłem-szepną- to nie ważne- po tych słowach szybko się wyprostował i odwrócił się do mnie tyłem by kopnąć byle jaki kamień- ale jeśli musisz już wiedzieć to mam na imię Ibrahim.
-Ibrahim? To dość dziwne imię jak na XXI wiek!- Dziwny chłopiec, mówiący o dziwnych rzeczach z dziwnym imieniem sam w parku. Naprawdę była to dla mnie tajemnicza sprawa- Co robisz tutaj sam?
-Spaceruje- ponownie opadł na ławkę- Ma pan bardzo ciekawe uszy- Oplótł mnie ramieniem- słyszałem, że podobno pismo człowieka mówi o nim samym więcej niż widzą oczy. Śmieszne, prawda? Ciekawe czy uszy też coś pokazują… - jego dłoń spoczywająca na moim ramieniu nagle znikła i dziwnie szybko pojawiła się u niego na kolanie, a on sam siedział już nie bokiem, ale przodem do mnie- A wie pan co? Mój tatuś, który jest mężczyzną, tak jakby pan chciał wiedzieć, kiedyś czytał mi taką książkę, o takim chłopcu, który miał Różę, taką piękną! Mówili na niego Mały Książę! Bardzo mi się ta książka podobała. A wie pan co mnie zdenerwowało?- Pokręciłem głową żeby mu nie przerywać- To, że czytał tą książkę jeszcze mojej starszej siostrze, a ona jest strasznie dziecinna. Ja to od razu wiedziałem o co chodzi! Znalazłem to… no jak to się mówi… drugie denko? Czy drugie dno.. coś takiego, a ona to nic, że ten Mały to tylko podróżował i tyle zrozumiała. Takim dzieciom nie powinno się czytać książek, prawda?- chciałem mu odpowiedzieć ale on zaczął mówić dalej- Zacząłem mówić o tej książce, bo tam był taki lis i on to był bardzo mądrym lisem. Najbardziej z całej książki lubiłem właśnie tego lisa i on mówił takie mądre rzeczy! – Ibrahim aż skakał z zachwytu!- Był tam taki cytat co mówił żeby to serduszkiem się na wszystkich patrzyć, bo oczy są czasami ślepe. Wie pan jaki ten lis musiał być mądry? Ja bym chciał takiego lisa w domu ale mama mówi, że nie mogę mieć zwierząt, bo ona ma to takie uczulenie. Nawet jak płaczę to nie chce się zgodzić, a ja tak bardzo chce!
-Nie zawsze dostajemy to co byśmy chcieli mieć- Udało mi się mu przerwać.
-A pan dostał?- Przypatrzyłem się dokładnie jego oczom. Były duże i zielone. Idealnie pasowały do jego rudych włosów i bladej cery, na której pojawiały się nieliczne piegi.
-Nie- pomyślałem o moich marzeniach, które zaprzepaściłem, a po policzkach poleciały mi łzy.
-Niech pan się nie martwi. Znajdzie pan sobie nowe!
-Nowe co?- Z początku nie wiedziałem o co mu chodzi.
-Nowe marzenia! Każdy musi mieć marzenia, bo to marzenia są sensem naszego życia. Jakbyśmy nie mieli marzeń nie mielibyśmy dokąd dążyć- Nie do końca wiedziałem o co mu chodziło- Pan mnie nie rozumie! Oh… będę panu tłumaczył jak mojej siostrze, chociaż ona tego i tak nie zrozumiała ale pan nie jest już dzieckiem jak ona, pan zrozumie- Uśmiechnąłem się i skinąłem. Ta sytuacja zaczęła mnie coraz bardziej przerażać- Niech pan wyobrazi sobie morze, statek i horyzont. Widzi pan? No więc pan jest na tym morzu, ale niech pan się nie martwi, nie w wodzie! Po to był nam ten statek. Kontynuując, tam na horyzoncie jest punkt. To jest pana cel, ten punkt, to marzenie. Całe życie dąży pan do tego punktu, każda decyzja ma na celu dotarcie w to miejsce. Jeśli po latach się to uda powinien pokazać się nowy, inny, a jeśli się nie pokaże? Zostaniemy na pełnym morzu, sami. Nic już nie będzie miało sensu, bo to one nadają życiu sens, marzenia.
-Masz rację- to co powiedział tak mnie zaszokowało, że nie wiedziałem co odpowiedzieć. Jedyne co mi przyszło do głowy to „masz rację”. Skąd takie małe dziecko bierze takie myśli?
-Nie odpowiedział mi pan jeszcze na pytanie- powiedział lekko szturchając mnie w ramię.
-Na jakie?
-Czy widział pan Anioła?- Usiadł w wygodnej pozycji, tak jakby szykował się do wysłuchania jakiejś ciekawej i długiej opowieści.
-Nie- Powiedziałem ściągając mu kapelusz i głaszcząc go po głowie.
-Oh… jaka szkoda. Bo mi mama mówiła, że każdy ma Anioła ale tylko nie liczni je widzą- chłopiec stał się nagle smutny.
-A ty widzisz?- założyłem mu kapelusz.
-Widzę- popatrzył się na mnie- Pana Anioła też widzę. O tutaj stoi, za panem- wskazał na pustą przestrzeń za mną po czym nachylił się i szepną mi do ucha- On się o pana martwi. Powiedział mi to. Niech pan lepiej już wraca do domu, tam jest wygodniej niż na ławce z cudzym Aniołem- Wstał i odszedł, a ja jeszcze przez jakieś dwadzieścia minut siedziałem bez ruchu, próbując zrozumieć co właśnie się stało.
